هشتم ربیع الثانی سال 232 ه . ق، خورشید مدینه طلوع دیگرگونه ای داشت. خانه امام هادی علیه السلام غرق شادی و نور بود و فرشتگان برای طواف دور گهواره امام حسن عسکری علیه السلام صف کشیده بودند. آن امام والامقام، پس از پدربزرگوارش، در 22 سالگی به امامت رسید

میانگین مدت زندگانی سه امام پیش از حضرت مهدی(عج)، حدود 30  سال است و این مسئله، به تنهایی نشان می‌دهد که ائمه شیعه(ع) به‌ویژه بعد از شهادت امام رضا(ع)، با چه محدودیت‌های شدیدی روبه‌رو بودند. خلفای عباسی که از نفوذ کلمه و محبوبیت ائمه(ع) بیم داشتند، روز به روز شرایط زندگی را برای آن بزرگواران و شیعیان و دوستدارانشان سخت‌تر می‌کردند.

امام حسن عسکری(ع) که امروز، فرخنده زادروز باسعادت اوست، دوران امامتی شش‌ساله دارد که کمترین دوره امامت در میان ائمه معصومین(ع) است. آن حضرت در چنان تنگنا و محاصره‌ای قرار داشت که در تمام عمر مبارک و 28 ساله خود، فرصت انجام فریضه حج را نیافت و درنهایت، به دست عوامل دستگاه خلافت عباسی، به شهادت رسید.

با وجود همه این تضییقات، امام(ع) هیچ‌گاه عرصه برنامه‌های تبلیغی و تلاش برای گسترش آموزه‌های اهل‌بیت(ع) را در میان شیعیان محدود نکرد. نگاه آن حضرت به جامعه اسلامی، یک نگاه وسیع و جهان‏شمول بود؛ نگاهی که بر اساس آن، باید همه مسلمانان با مهربانی و مودت در کنار یکدیگر می‌زیستند و شیعیان موظف بودند با حُسن خُلق و مهربانی و همدلی در معاشرت، زمینه آشنایی دیگران را با معارف اهل‌بیت(ع) و خوبی‌های آن، فراهم کنند. به همین دلیل، می‌توان گفت که توصیه به «وحدت» و تلاش برای دوستی و مودت با مسلمانان، اساسی‌ترین دستورالعمل اجتماعی امام حسن عسکری(ع) برای کاهش آلام و رنج‌های جامعه اسلامی و ترویج و گسترش معارف اهل‌بیت(ع) محسوب می‌شود.